From Middle Dutch utemaken. Equivalent to uit (“out”) + maken (“to make”).
uitmaken
het uitmaken
Conjugation of uitmaken (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | uitmaken | |||
past singular | maakte uit | |||
past participle | uitgemaakt | |||
infinitive | uitmaken | |||
gerund | uitmaken n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | maak uit | maakte uit | uitmaak | uitmaakte |
2nd person sing. (jij) | maakt uit, maak uit2 | maakte uit | uitmaakt | uitmaakte |
2nd person sing. (u) | maakt uit | maakte uit | uitmaakt | uitmaakte |
2nd person sing. (gij) | maakt uit | maakte uit | uitmaakt | uitmaakte |
3rd person singular | maakt uit | maakte uit | uitmaakt | uitmaakte |
plural | maken uit | maakten uit | uitmaken | uitmaakten |
subjunctive sing.1 | make uit | maakte uit | uitmake | uitmaakte |
subjunctive plur.1 | maken uit | maakten uit | uitmaken | uitmaakten |
imperative sing. | maak uit | |||
imperative plur.1 | maakt uit | |||
participles | uitmakend | uitgemaakt | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |