From uit (“out”) + spugen (“to spit”).
Audio: | (file) |
uitspugen
Conjugation of uitspugen (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | uitspugen | |||
past singular | spuugde uit | |||
past participle | uitgespuugd | |||
infinitive | uitspugen | |||
gerund | uitspugen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | spuug uit | spuugde uit | uitspuug | uitspuugde |
2nd person sing. (jij) | spuugt uit, spuug uit2 | spuugde uit | uitspuugt | uitspuugde |
2nd person sing. (u) | spuugt uit | spuugde uit | uitspuugt | uitspuugde |
2nd person sing. (gij) | spuugt uit | spuugde uit | uitspuugt | uitspuugde |
3rd person singular | spuugt uit | spuugde uit | uitspuugt | uitspuugde |
plural | spugen uit | spuugden uit | uitspugen | uitspuugden |
subjunctive sing.1 | spuge uit | spuugde uit | uitspuge | uitspuugde |
subjunctive plur.1 | spugen uit | spuugden uit | uitspugen | uitspuugden |
imperative sing. | spuug uit | |||
imperative plur.1 | spuugt uit | |||
participles | uitspugend | uitgespuugd | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |