umówca

From umówić +‎ -ca. First attested in 1477.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /umɔːft͡sa/
• IPA^(key): (15^th CE) /umoft͡sa/

umówca m animacy unattested

1. (attested in Masovia) person who helps conclude an agreement or contract (Is there an English equivalent to this definition?)
   • [1477], Adam Wolff, editor, Rękopiśmienne ekscerpty Adama Wolffa pochodzące z mazowieckich ksiąg sądowych, Kolno County, pages 2, 250v:

     Habeo collocutores vel paranimphum al. dzewosląba vel wmowcze

     [Habeo collocutores vel paranimphum al. dziewosłęba vel umowce]

• Polish: umówca

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “umówca”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish umówca. By surface analysis, umówić +‎ -ca.

• IPA^(key): /uˈmuf.t͡sa/
• Rhymes: -uft͡sa
• Syllabification: u‧mów‧ca

umówca m pers

1. (obsolete) arranger (person who sets up a meeting or arrangement) (Is there an English equivalent to this definition?)

• umówca in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “umowca”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “umówca”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “umówca”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1919), “umówca”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 7, Warsaw, page 301