From translingual Vanga.
vanga (plural vangas)
vanga f
From the taxonomic name.
vanga
Inflection of vanga (Kotus type 9/kala, no gradation) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | vanga | vangat | ||
genitive | vangan | vangojen | ||
partitive | vangaa | vangoja | ||
illative | vangaan | vangoihin | ||
singular | plural | |||
nominative | vanga | vangat | ||
accusative | nom. | vanga | vangat | |
gen. | vangan | |||
genitive | vangan | vangojen vangainrare | ||
partitive | vangaa | vangoja | ||
inessive | vangassa | vangoissa | ||
elative | vangasta | vangoista | ||
illative | vangaan | vangoihin | ||
adessive | vangalla | vangoilla | ||
ablative | vangalta | vangoilta | ||
allative | vangalle | vangoille | ||
essive | vangana | vangoina | ||
translative | vangaksi | vangoiksi | ||
abessive | vangatta | vangoitta | ||
instructive | — | vangoin | ||
comitative | See the possessive forms below. |
See the etymology of the corresponding lemma form.
vanga
From Late Latin vanga, of Germanic origin; compare Old Norse vangsni (“ploughshare”).
vanga f (plural vanghe)
See the etymology of the corresponding lemma form.
vanga
Of Germanic origin, from Proto-Germanic *wagnisan (“ploughshare”), from Proto-Indo-European *wogʷʰni- (“coulter”); compare Old Norse vangsni (“ploughshare”).
vanga f (genitive vangae); first declension
The meaning of this word is uncertain. Some authorities translate it as mattock.
First-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | vanga | vangae |
Genitive | vangae | vangārum |
Dative | vangae | vangīs |
Accusative | vangam | vangās |
Ablative | vangā | vangīs |
Vocative | vanga | vangae |
vanga
vanga
From Late Latin vanga.
vanga f