Borrowed from Old Swedish fange (compare Swedish fånge), itself from Middle Low German vangen (“captive”), ultimately from Proto-Germanic *fangōną.
vanki
Inflection of vanki (Kotus type 5*G/risti, nk-ng gradation) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | vanki | vangit | ||
genitive | vangin | vankien | ||
partitive | vankia | vankeja | ||
illative | vankiin | vankeihin | ||
singular | plural | |||
nominative | vanki | vangit | ||
accusative | nom. | vanki | vangit | |
gen. | vangin | |||
genitive | vangin | vankien | ||
partitive | vankia | vankeja | ||
inessive | vangissa | vangeissa | ||
elative | vangista | vangeista | ||
illative | vankiin | vankeihin | ||
adessive | vangilla | vangeilla | ||
ablative | vangilta | vangeilta | ||
allative | vangille | vangeille | ||
essive | vankina | vankeina | ||
translative | vangiksi | vangeiksi | ||
abessive | vangitta | vangeitta | ||
instructive | — | vangein | ||
comitative | See the possessive forms below. |