From villi- (“wild, savage”) + maður (“man”).
villimaður m (genitive singular villimanns, nominative plural villimenn)
maður | singular | plural | ||
---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | villimaður | villimaðurinn | villimenn | villimennirnir |
accusative | villimann | villimanninn | villimenn | villimennina |
dative | villimanni | villimanninum | villimönnum | villimönnunum |
genitive | villimanns | villimannsins | villimanna | villimannanna |