From Middle Dutch vloeken, from Old Dutch fluocon, from Proto-Germanic *flōkaną. Cognate with German fluchen.
vloeken
Conjugation of vloeken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | vloeken | |||
past singular | vloekte | |||
past participle | gevloekt | |||
infinitive | vloeken | |||
gerund | vloeken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | vloek | vloekte | ||
2nd person sing. (jij) | vloekt, vloek2 | vloekte | ||
2nd person sing. (u) | vloekt | vloekte | ||
2nd person sing. (gij) | vloekt | vloekte | ||
3rd person singular | vloekt | vloekte | ||
plural | vloeken | vloekten | ||
subjunctive sing.1 | vloeke | vloekte | ||
subjunctive plur.1 | vloeken | vloekten | ||
imperative sing. | vloek | |||
imperative plur.1 | vloekt | |||
participles | vloekend | gevloekt | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |
vloeken
vloeken
This verb needs an inflection-table template.