Inherited from Proto-Slavic *učiti. Cognate with Lower Sorbian wucyś.
wučić impf (perfective nawučić)
person | singular | dual | plural | ||
---|---|---|---|---|---|
virile | nonvirile | ||||
infinitive | wučić | ||||
transgressive | wučo, wučicy | ||||
present tense | 1st | wuču | wučimoj | wučimy | |
2nd | wučiš | wučitaj | wučitej | wučiće | |
3rd | wuči | wučitaj | wučitej | wuča | |
past tense | 1st | wučach | wučachmoj | wučachmy | |
2nd | wučeše | wučeštaj | wučeštej | wučešće | |
3rd | wučeše | wučeštaj | wučeštej | wučachu | |
imperative | 1st | — | wučmoj | wučmy | |
2nd | wuč | wučtaj | wučtej | wučće | |
3rd | wuč | — | |||
active participle | wučacy | ||||
passive participle | wučeny | ||||
ł-form | wučił | ||||
verbal noun | wučenje |