From Middle Dutch swigen, from Old Dutch *swīgon, from Proto-West Germanic *swīgēn.
zwijgen
Conjugation of zwijgen (strong class 1) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | zwijgen | |||
past singular | zweeg | |||
past participle | gezwegen | |||
infinitive | zwijgen | |||
gerund | zwijgen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | zwijg | zweeg | ||
2nd person sing. (jij) | zwijgt, zwijg2 | zweeg | ||
2nd person sing. (u) | zwijgt | zweeg | ||
2nd person sing. (gij) | zwijgt | zweegt | ||
3rd person singular | zwijgt | zweeg | ||
plural | zwijgen | zwegen | ||
subjunctive sing.1 | zwijge | zwege | ||
subjunctive plur.1 | zwijgen | zwegen | ||
imperative sing. | zwijg | |||
imperative plur.1 | zwijgt | |||
participles | zwijgend | gezwegen | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |