From Old Norse ǫnd, from Proto-Germanic *anadz (“duck, ennet”).
önd f (genitive singular andar, nominative plural endur)
Declension of önd | ||||
---|---|---|---|---|
f-s3 | singular | plural | ||
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | önd | öndin | endur | endurnar |
accusative | önd | öndina | endur | endurnar |
dative | önd | öndinni | öndum | öndunum |
genitive | andar | andarinnar | anda | andanna |
önd f (genitive singular andar, nominative plural andir)
Declension of önd | ||||
---|---|---|---|---|
f-s2 | singular | plural | ||
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | önd | öndin | andir | andirnar |
accusative | önd | öndina | andir | andirnar |
dative | önd | öndinni | öndum | öndunum |
genitive | andar | andarinnar | anda | andanna |
önd f (genitive singular andar, nominative plural andir)
Declension of önd | ||||
---|---|---|---|---|
f-s2 | singular | plural | ||
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | önd | öndin | andir | andirnar |
accusative | önd | öndina | andir | andirnar |
dative | önd | öndinni | öndum | öndunum |
genitive | andar | andarinnar | anda | andanna |