νόμος (nómos, “law”) + τίθημι (títhēmi, “lay”) + -της (-tēs)
νομοθέτης • (nomothétēs) m (genitive νομοθέτου); first declension (Attic)
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ νομοθέτης ho nomothétēs |
τὼ νομοθέτᾱ tṑ nomothétā |
οἱ νομοθέται hoi nomothétai | ||||||||||
| Genitive | τοῦ νομοθέτου toû nomothétou |
τοῖν νομοθέταιν toîn nomothétain |
τῶν νομοθετῶν tôn nomothetôn | ||||||||||
| Dative | τῷ νομοθέτῃ tôi nomothétēi |
τοῖν νομοθέταιν toîn nomothétain |
τοῖς νομοθέταις toîs nomothétais | ||||||||||
| Accusative | τὸν νομοθέτην tòn nomothétēn |
τὼ νομοθέτᾱ tṑ nomothétā |
τοὺς νομοθέτᾱς toùs nomothétās | ||||||||||
| Vocative | νομοθέτᾰ nomothéta |
νομοθέτᾱ nomothétā |
νομοθέται nomothétai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
From Ancient Greek νομοθέτης (nomothétēs).
νομοθέτης • (nomothétis) m (plural νομοθέτες, feminine νομοθέτις)