делфин (definite accusative делфини, plural делфинләр)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | делфин | делфинләр |
| definite accusative | делфини | делфинләри |
| dative | делфинә | делфинләрә |
| locative | делфиндә | делфинләрдән |
| ablative | делфиндән | делфинләрдән |
| definite genitive | делфинин | делфинләри |
Borrowed from German Delphin from Latin delphinus from Ancient Greek δελφίν (delphín), a later form of the previous δελφίς (delphís, “a dolphin”), from δελφύς (delphús, “womb”).
делфи́н • (delfín) m (relational adjective делфи́нов or делфи́нски)
делфин • (delfin) m (plural делфини, diminutive делфинче)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| indefinite | делфин (delfin) | делфини (delfini) |
| definite unspecified | делфинот (delfinot) | делфините (delfinite) |
| definite proximal | делфинов (delfinov) | делфиниве (delfinive) |
| definite distal | делфинон (delfinon) | делфинине (delfinine) |
| vocative | делфину (delfinu) | делфини (delfini) |
| count form | — | делфина (delfina) |
дѐлфӣн m (Latin spelling dèlfīn)