From Persian منت (mennat), from Arabic مِنَّة (minna, “obligation”).
міндет • (mındet)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | міндет (mındet) | міндеттер (mındetter) |
genitive | міндеттің (mındettıñ) | міндеттердің (mındetterdıñ) |
dative | міндетке (mındetke) | міндеттерге (mındetterge) |
accusative | міндетті (mındettı) | міндеттерді (mındetterdı) |
locative | міндетте (mındette) | міндеттерде (mındetterde) |
ablative | міндеттен (mındetten) | міндеттерден (mındetterden) |
instrumental | міндетпен (mındetpen) | міндеттермен (mındettermen) |