Of uncertain origin.
Traditionally derived from कृन्तति (kṛntati, “to cut, tear”), though this has some semantic difficulties.
Less likely, related to Ancient Greek ᾰ̓́κᾰνθᾰ (ắkănthă, “thorn, prickle”), and together with it borrowed from an Indo-Mediterranean substrate.
Finally, has been linked with Ancient Greek κεντέω (kentéō, “to prick, stab”).
By surface analysis, कण्ट (kaṇṭa) + -क (-ka).
कण्टक • (káṇṭaka) stem, m or n
singular | dual | plural | |
---|---|---|---|
nominative | कण्टकः (kaṇṭakaḥ) | कण्टकौ (kaṇṭakau) कण्टका¹ (kaṇṭakā¹) |
कण्टकाः (kaṇṭakāḥ) कण्टकासः¹ (kaṇṭakāsaḥ¹) |
vocative | कण्टक (kaṇṭaka) | कण्टकौ (kaṇṭakau) कण्टका¹ (kaṇṭakā¹) |
कण्टकाः (kaṇṭakāḥ) कण्टकासः¹ (kaṇṭakāsaḥ¹) |
accusative | कण्टकम् (kaṇṭakam) | कण्टकौ (kaṇṭakau) कण्टका¹ (kaṇṭakā¹) |
कण्टकान् (kaṇṭakān) |
instrumental | कण्टकेन (kaṇṭakena) | कण्टकाभ्याम् (kaṇṭakābhyām) | कण्टकैः (kaṇṭakaiḥ) कण्टकेभिः¹ (kaṇṭakebhiḥ¹) |
dative | कण्टकाय (kaṇṭakāya) | कण्टकाभ्याम् (kaṇṭakābhyām) | कण्टकेभ्यः (kaṇṭakebhyaḥ) |
ablative | कण्टकात् (kaṇṭakāt) | कण्टकाभ्याम् (kaṇṭakābhyām) | कण्टकेभ्यः (kaṇṭakebhyaḥ) |
genitive | कण्टकस्य (kaṇṭakasya) | कण्टकयोः (kaṇṭakayoḥ) | कण्टकानाम् (kaṇṭakānām) |
locative | कण्टके (kaṇṭake) | कण्टकयोः (kaṇṭakayoḥ) | कण्टकेषु (kaṇṭakeṣu) |
singular | dual | plural | |
---|---|---|---|
nominative | कण्टकम् (kaṇṭakam) | कण्टके (kaṇṭake) | कण्टकानि (kaṇṭakāni) कण्टका¹ (kaṇṭakā¹) |
vocative | कण्टक (kaṇṭaka) | कण्टके (kaṇṭake) | कण्टकानि (kaṇṭakāni) कण्टका¹ (kaṇṭakā¹) |
accusative | कण्टकम् (kaṇṭakam) | कण्टके (kaṇṭake) | कण्टकानि (kaṇṭakāni) कण्टका¹ (kaṇṭakā¹) |
instrumental | कण्टकेन (kaṇṭakena) | कण्टकाभ्याम् (kaṇṭakābhyām) | कण्टकैः (kaṇṭakaiḥ) कण्टकेभिः¹ (kaṇṭakebhiḥ¹) |
dative | कण्टकाय (kaṇṭakāya) | कण्टकाभ्याम् (kaṇṭakābhyām) | कण्टकेभ्यः (kaṇṭakebhyaḥ) |
ablative | कण्टकात् (kaṇṭakāt) | कण्टकाभ्याम् (kaṇṭakābhyām) | कण्टकेभ्यः (kaṇṭakebhyaḥ) |
genitive | कण्टकस्य (kaṇṭakasya) | कण्टकयोः (kaṇṭakayoḥ) | कण्टकानाम् (kaṇṭakānām) |
locative | कण्टके (kaṇṭake) | कण्टकयोः (kaṇṭakayoḥ) | कण्टकेषु (kaṇṭakeṣu) |