जन्तु m
From Proto-Indo-Aryan *ĵantúṣ, from Proto-Indo-Iranian *ȷ́antúš, from Proto-Indo-European *ǵenh₁- (“to produce, give birth”). Cognate with Avestan 𐬰𐬀𐬥𐬙𐬎 (zantu).
जन्तु • (jantú) stem, m
Masculine u-stem declension of जन्तु (jantú) | |||
---|---|---|---|
Singular | Dual | Plural | |
Nominative | जन्तुः jantúḥ |
जन्तू jantū́ |
जन्तवः jantávaḥ |
Vocative | जन्तो jánto |
जन्तू jántū |
जन्तवः jántavaḥ |
Accusative | जन्तुम् jantúm |
जन्तू jantū́ |
जन्तून् jantū́n |
Instrumental | जन्तुना / जन्त्वा¹ jantúnā / jantvā́¹ |
जन्तुभ्याम् jantúbhyām |
जन्तुभिः jantúbhiḥ |
Dative | जन्तवे jantáve |
जन्तुभ्याम् jantúbhyām |
जन्तुभ्यः jantúbhyaḥ |
Ablative | जन्तोः jantóḥ |
जन्तुभ्याम् jantúbhyām |
जन्तुभ्यः jantúbhyaḥ |
Genitive | जन्तोः jantóḥ |
जन्त्वोः jantvóḥ |
जन्तूनाम् jantūnā́m |
Locative | जन्तौ jantaú |
जन्त्वोः jantvóḥ |
जन्तुषु jantúṣu |
Notes |
|