κλίτος

Du grec ancien κλίτος, klítos (« pente, côte, côté ») avec, pour le nom commun, évolution de sens de « côté, bas-côté » vers « nef latérale, nef ».

κλίτος, klítos \Prononciation ?\

1. (Grammaire) Décliné.
   • Tο άρθρο, το ουσιαστικό, το επίθετο, η αντωνυμία, το ρήμα και η μετοχή λέγονται κλιτά μέρη του λόγου.

κλίτος, klítos \Prononciation ?\ neutre

1. (Architecture) Nef.
   • το κλίτος μπροστά από το ιερό το οποίο είναι κάθετο προς τα υπόλοιπα.

• Λεξικό της κοινής νεοελληνικής, Fondation Manolis Triantafyllidis, 1998 (κλίτος)

Déverbal de κλίνω, klínô (« pencher »).

κλίτος, klítos *\Prononciation ?\ neutre

1. (Rare) Inclinaison, pente.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

• κλειτύς, κλίμα

• κλιτικός

• Grec : κλίτος

• « κλίτος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage