indolens \ɛ̃.dɔ.lɑ̃\ masculin pluriel
Les instances du roi, l’exemple de Zano, et le danger qui menaçait la monarchie et la religion, réveillèrent enfin les indolens Vandales, et réunirent tous les esprits.— (Edward Gibbon, Histoire de la décadence et de la chute de l'Empire romain, tome 7, 1819, page 343)
→ Modifier la liste d’anagrammes
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | indolens | indolens | indolens | indolentēs | indolentēs | indolentia |
Vocatif | indolens | indolens | indolens | indolentēs | indolentēs | indolentia |
Accusatif | indolentem | indolentem | indolens | indolentēs | indolentēs | indolentia |
Génitif | indolentis | indolentis | indolentis | indolentium | indolentium | indolentium |
Datif | indolentī | indolentī | indolentī | indolentibus | indolentibus | indolentibus |
Ablatif | indolentī | indolentī | indolentī | indolentibus | indolentibus | indolentibus |
indolens \Prononciation ?\