instans \ɛ̃s.tɑ̃\ masculin
sa piété consacra les premiers instans de la paix à rétablir la tranquillité dans l’Église et dans l’état.— (Edward Gibbon, Histoire de la décadence et de la chute de l'Empire romain, tome 5, 1819, page 1)
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | instāns | instāns | instāns | instāntēs | instāntēs | instāntia |
Vocatif | instāns | instāns | instāns | instāntēs | instāntēs | instāntia |
Accusatif | instāntem | instāntem | instāns | instāntēs | instāntēs | instāntia |
Génitif | instāntis | instāntis | instāntis | instāntium | instāntium | instāntium |
Datif | instāntī | instāntī | instāntī | instāntibus | instāntibus | instāntibus |
Ablatif | instāntī | instāntī | instāntī | instāntibus | instāntibus | instāntibus |
instans \Prononciation ?\
cum proficiscentes Julianos insequerentur, refugerent instantes…— (César)
quibus rationibus instantia feruntur, eisdem contemnuntur sequentia— (Cic. Tusc. 4)
aestivum tempus instantis belli non quaestionis esse arbitrabatur— (César. BG. 6)
scriptor sibi instans— (Quint.)
instantissima petitio— (Aug.)
voltus instantis tyranni— (Horace)