λαμπρός

Du grec ancien λαμπρός, lamprós.

λαμπρός (lambrós) \lamˈbɾos\

1. Brillant.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

• λαμπρότητα

• Λεξικό της κοινής νεοελληνικής, Fondation Manolis Triantafyllidis, 1998 (λαμπρός)

De λάμπω (« briller »).

λαμπρός, lamprós (comparatif : λαμπρότερος, superlatif : λαμπρότατος)

1. Brillant.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
2. (Sens figuré) Brillant.
   • Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων, κἂν τὰ προσχήματα λαμπρότερα ἀναλάβωσιν, τὴν γοῦν φύσιν οὐ μετατίθενται. — (Ésope, Zeus et le Renard)

     Cette fable montre que les gens de rien ont beau prendre des dehors plus brillants, ils ne changent pas de nature. — (traduction)

• λαμπρότης
• λαμπρύνω

• διάλαμπρος
• ἔκλαμπρος
• ἐπίλαμπρος
• ἡμίλαμπρος
• κατάλαμπρος
• ὑπέρλαμπρος
• ὑπόλαμπρος

• Grec : λαμπρός

• *\lam.prós\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\lamˈpros\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\lamˈpros\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\lamˈpros\ (Byzance (X^e siècle))
• *\lamˈbros\ (Constantinople (XV^e siècle))

• « λαμπρός », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage