çıkma

• (fiil): IPA^(anahtar): /ˈt͡ʃɯc.ˈma/
• (isim): IPA^(anahtar): /t͡ʃɯc.ˈma/
• Heceleme: çık‧ma

Osmanlı Türkçesi چيكما‎

çıkma (belirtme hâli çıkmayı, çoğulu çıkmalar), sahiplik şekli çıkma -sı

1. bir yazı sahifesinin kenarına metinle ilgili olarak yazılan ek
2. çıkmak işi

   Bu evden çıkmam, mağlubiyeti kabul ederek mücadeleden kaçmam demekti. — K. Bilbaşar

3. desteklemek amacıyla verilen para
4. hamamdan çıkarken kullanılan havlu ve kurulanma takımı
5. (mimarlık) yapının üst katlarından dışarıya doğru uzanmış kısım

   Balkonlar, kapalı açık çıkmalar, o zaman yasak edilmiş, hâlâ yasak, hâlâ yapılmıyor. — A. Boysan

6. (Osmanlılar) Edirne, Galata ve İbrahimpaşa saraylarındaki acemi oğlanların derecelerine göre kapıkulu süvari bölükleriyle sarayın dış hizmetlerine ya da devlet hizmetlerine; saray hizmetlerinde bulunan kimselerin de dış hizmete atanmalar

• (bir yazı sahifesinin kenarına metinle ilgili ek): çıkıntı, derkenar
• (hamamdan çıkarken kullanılan havlu ve kurulanma takımı): çıkacak
• (mimarlık): balkon

• çıkmama, girme

• çıkabilme, çıkılma, çıktırma, çıkıverme
• çıkmacı, çıkmak, çıkmalı, çıkmasız, çıkmayken, çıkmayla, çıkmaysa

çıkma (karşılaştırma daha çıkma, üstünlük en çıkma)

1. çıkmış

   Saraydan çıkma İstanbul eşyalarını görünce bunların hakikatine inanmak lazım geldiğini anlamış. — A. Ş. Hisar

2. eski, kullanılmış

   çıkma jant

• Türk Dil Kurumuna göre "çıkma" maddesi

çıkma

1. çıkmak (eylem) sözcüğünün dilek-emir kipi basit ikinci tekil şahıs olumsuz çekimi

• çık

• Kaçım, kaçım