beyin

• IPA^(anahtar): /be.ˈjin/
• Heceleme: be‧yin

bey + -in

beyin

1. bey (ad) sözcüğünün çekimi:
   1. tamlayan tekil
   2. ikinci tekil şahıs iyelik tekil

Eski Türkçe meng‎ (meng, “beyin”).

beyin (belirtme hâli beyni, çoğulu beyinler)

1. (anatomi) Kafatasının üst bölümünde beyin zarları ile örtülü, iki yarım küre şeklinde sinir kütlesinden oluşan, duyum ve şuur merkezlerinin bulunduğu organ

   eş anlamlıları: dimağ, ensefal

   „Beyin (Latincede cerebrum, Antik Yunancada ἐγκέφαλος (enkephalos, “baştaki”), o da ἐν (en, “içinde”) + κεφαλή (kephalē, “baş”) sinir sisteminin merkezi olarak hizmet eden bir organdır.“^[1]

2. (felsefe) muhakeme, usa vurma
3. (mecaz) akıl, anlayış

   Beyni olsaydı bankere bütün parasını kaptırmazdı.

4. (mecaz) bilgisi, eğitimi, düşüncesi yüksek seviyede olan kimse

   O doktor, sadece araştırmaların başında değil, o projelerin beynidir.

   Türkiye'nin yetiştirdiği en değerli beyinlerden biridir. — H. Taner

5. (mecaz) bir şeyi yönetmede önemli görevi olan kimse

• merkezî sinir sistemi, organ

• Türk Dil Kurumuna göre "beyin" maddesi

• Vikipedi'de beyin

• Heceleme: be‧yin

beyin

1. (anatomi) beyin

• Azerice Vikipedi'de beyin

• beyni