oturmak

Ayrıca bakınız: uturmak

IPA^(anahtar): otuɾˈmac

Heceleme: o‧tur‧mak

Eski Türkçe

oturmak (üçüncü tekil şahıs geniş zaman çekimi oturur)

1. vücudun belden yukarısı dik duracak biçimde ağırlığı kaba etlere vererek bir yere yerleşmek

   Bir sandalyenin üzerinde oturmuş, önüne bakıyordu. - S. F. Abasıyanık

2. bu biçimde yerleştiği yerde kalmak

   Bakın, hikâye zordur, acımasız ve hoşgörüsüzdür. Oturursunuz ve başından kalkamazsınız. - T. Dursun K

3. uygun gelmek, ölçüleri tam olmak

   Ütüsüz ve beli oturmamış pantolonunu çekti. - T. Buğra

4. bir terde sürekli olarak kalmak, ikamet etmek

   Aynı semtte oturdukları için komşu da sayılırlar. - B. Felek

5. hiçbir iş yapmadan boş vakit geçirmek, boş durmak

   Böyle oturacağınıza çalışsanız olmaz mı?

6. toprak veya bir yapının çökmesi, aşağı inmek

   Temelin bu tarafı on santim oturmuş.

7. biriyle beraber yaşamak

   O günden beri enişte beyle oturuyorum. - S. M. Alus

8. bir işi yapmakta olmak, bir işe başlamak üzere olmak
9. yer almak, geçmek

   Valilik makamına oturdu.

10. benimsenmek, yerleşmek, kökleşmek

    Gelenekler gün geçtikçe iyice oturdu.

11. belli bir yörüngede dönmeye başlamak

    Uydu yörüngeye oturdu.

12. sıvı tortuları dibe çökmek, dipte toplanmak
13. herhangi bir durumda belli bir süre kalmak

    Arif gibi bir adamla çene yarışına girmek istememekle beraber susup oturamazdı. - M. Ş. Esendal

diz dize oturmak, hokka gibi oturmak, karaya oturmak, külçe gibi oturmak, mideye oturmak, rayına oturmak, şapa oturmak

oturabilmek, oturakalmak, oturtulmak, oturulmak

• Türk Dil Kurumuna göre "oturmak" maddesi

oturmak

1. oturmak
2. durmak

• Atacanov, Ata (1922). Türkmendolu Yir Sözlüğü.