zayıf

Osmanlı Türkçesi ضعيف‎, Arapça ضَعِيف‎ (ḍaʿīf).

• IPA^(anahtar): /za.ˈjɯf/
• Heceleme: za‧yıf

zayıf (belirtme hâli zayıfı, çoğulu zayıflar)

1. (eğitim) başarısızlığı gösteren not

• not

• zayıfça, zayıfken, zayıfla, zayıfsa

zayıf (karşılaştırma daha zayıf, üstünlük en zayıf)

1. enerjisi, etkisi, yoğunluğu az olan

   Radyoda uzak bir istasyonun zayıf sesini duydu.

   Zayıf ışık gözleri okurken yorar.

2. eti, yağı az olan, sıska, cılız, arık

   Uzun boylu, zayıf, ellilik bir hanım. — S. M. Alus

3. görevini yapacak yeterli gücü olmayan

   Gözleri zayıf olduğundan gazeteyi ona bazen torunu okurdu.

   Zayıf ordu kuvvetliyi yendi.

4. (mecaz) bilgi yönünden yeterli olmayan, kabiliyetsiz, yeteneksiz

   Zayıf öğretmen

5. (mecaz) çok az

   Zayıf ihtimâl

6. (mecaz) dayanıklılığı, sağlamlığı olmayan

   Zayıf bina zelzele yerle bir oldu.

7. (mecaz) kişilik ve ruhî yönden gereği kadar güçlü olmayan

   Zayıf ve uydurma bir âşık bu cevaba karşı perişan olurdu. — A. Gündüz

8. (mecaz) güvenilir, itimada şayan olmayan
9. (mecaz) mühim, önemli olmayan

   Zayıf bilgi bu.

• zayıf düşmek

• Türk Dil Kurumuna göre "zayıf" maddesi

Arapça ضَعِيفْ‎ (ḍaʿīf).

• Heceleme: za‧yıf

zayıf

1. zayıf

Arapça ضَعِيفْ‎ (ḍaʿīf).

• Heceleme: za‧yıf

zayıf

1. zayıf