Hallo, Sie haben hier nach der Bedeutung des Wortes
Flexion:abrogare gesucht. In DICTIOUS findest du nicht nur alle Wörterbuchbedeutungen des Wortes
Flexion:abrogare, sondern erfährst auch etwas über seine Etymologie, seine Eigenschaften und wie man
Flexion:abrogare in der Einzahl und Mehrzahl ausspricht. Hier finden Sie alles, was Sie über das Wort
Flexion:abrogare wissen müssen. Die Definition des Wortes
Flexion:abrogare wird Ihnen helfen, beim Sprechen oder Schreiben Ihrer Texte präziser und korrekter zu sein. Wenn Sie die Definition von
Flexion:abrogare und die anderer Wörter kennen, bereichern Sie Ihren Wortschatz und verfügen über mehr und bessere sprachliche Mittel.
abrogare (Konjugation) (Latein)
zurück zu abrogare
| Infinitive
|
|
|
Infinitiv Präsens
|
Infinitiv Perfekt
|
Infinitiv Futur
|
| Aktiv
|
abrogāre
|
abrogāvisse
|
abrogātūrum, -am, -um esse
|
| Passiv
|
abrogārī
|
abrogātum, -am, -um esse
|
abrogātum īrī
|
| Partizipien
|
|
|
Präsens Aktiv
|
Perfekt Passiv
|
Futur Aktiv
|
| abrogāns
|
abrogātus, -a, -um
|
abrogātūrus, -a, -um
|
| Gerundium, Gerundivum, Supina
|
| Gerundium
|
Gerundivum
|
Supinum I
|
Supinum II
|
| abrogandī
|
abrogandus, -a, -um
|
abrogātum
|
abrogātū
|
Imperativ
| Person
|
Präsens
|
Futur
|
| Aktiv
|
Passiv
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Sg. 2. Pers.
|
abrogā!
|
abrogāre!
|
abrogātō!
|
abrogātor!
|
| Sg. 3. Pers.
|
|
|
abrogātō!
|
abrogātor!
|
| Pl. 2. Pers.
|
abrogāte!
|
abrogāminī!
|
abrogātōte!
|
|
| Pl. 3. Pers.
|
|
|
abrogantō!
|
abrogantor!
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
abrogō
|
abrogem
|
abrogor
|
abroger
|
| Sg. 2. Pers.
|
abrogās
|
abrogēs
|
abrogāris
|
abrogēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
abrogat
|
abroget
|
abrogātur
|
abrogētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
abrogāmus
|
abrogēmus
|
abrogāmur
|
abrogēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
abrogātis
|
abrogētis
|
abrogāminī
|
abrogēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
abrogant
|
abrogent
|
abrogantur
|
abrogentur
|
| Text
|
| Imperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
abrogābam
|
abrogārem
|
abrogābar
|
abrogārer
|
| Sg. 2. Pers.
|
abrogābās
|
abrogārēs
|
abrogābāris
|
abrogārēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
abrogābat
|
abrogāret
|
abrogābātur
|
abrogārētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
abrogābāmus
|
abrogārēmus
|
abrogābāmur
|
abrogārēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
abrogābātis
|
abrogārētis
|
abrogābāminī
|
abrogārēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
abrogābant
|
abrogārent
|
abrogābantur
|
abrogārentur
|
| Text
|
| Futur I
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
abrogābō
|
|
abrogābor
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
abrogābis
|
abrogāberis
|
| Sg. 3. Pers.
|
abrogābit
|
abrogābitur
|
| Pl. 1. Pers.
|
abrogābimus
|
abrogābimur
|
| Pl. 2. Pers.
|
abrogābitis
|
abrogābiminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
abrogābunt
|
abrogābuntur
|
| Text
|
| Perfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
abrogāvī
|
abrogāverim
|
abrogātus, -a, -um sum
|
abrogātus, -a, -um sim
|
| Sg. 2. Pers.
|
abrogāvistī
|
abrogāveris
|
abrogātus, -a, -um es
|
abrogātus, -a, -um sīs
|
| Sg. 3. Pers.
|
abrogāvit
|
abrogāverit
|
abrogātus, -a, -um est
|
abrogātus, -a, -um sit
|
| Pl. 1. Pers.
|
abrogāvimus
|
abrogāverimus
|
abrogātī, -ae, -a sumus
|
abrogātī, -ae, -a sīmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
abrogāvistis
|
abrogāveritis
|
abrogātī, -ae, -a estis
|
abrogātī, -ae, -a sītis
|
| Pl. 3. Pers.
|
abrogāvērunt
|
abrogāverint
|
abrogātī, -ae, -a sunt
|
abrogātī, -ae, -a sint
|
| Text
|
| Plusquamperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
abrogāveram
|
abrogāvissem
|
abrogātus, -a, -um eram
|
abrogātus, -a, -um essem
|
| Sg. 2. Pers.
|
abrogāverās
|
abrogāvissēs
|
abrogātus, -a, -um erās
|
abrogātus, -a, -um essēs
|
| Sg. 3. Pers.
|
abrogāverat
|
abrogāvisset
|
abrogātus, -a, -um erat
|
abrogātus, -a, -um esset
|
| Pl. 1. Pers.
|
abrogāverāmus
|
abrogāvissēmus
|
abrogātī, -ae, -a erāmus
|
abrogātī, -ae, -a essēmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
abrogāverātis
|
abrogāvissētis
|
abrogātī, -ae, -a erātis
|
abrogātī, -ae, -a essētis
|
| Pl. 3. Pers.
|
abrogāverant
|
abrogāvissent
|
abrogātī, -ae, -a erant
|
abrogātī, -ae, -a essent
|
| Text
|
| Futur II
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
abrogāverō
|
|
abrogātus, -a, -um erō
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
abrogāveris
|
abrogātus, -a, -um eris
|
| Sg. 3. Pers.
|
abrogāverit
|
abrogātus, -a, -um erit
|
| Pl. 1. Pers.
|
abrogāverimus
|
abrogātī, -ae, -a erimus
|
| Pl. 2. Pers.
|
abrogāveritis
|
abrogātī, -ae, -a eritis
|
| Pl. 3. Pers.
|
abrogāverint
|
abrogātī, -ae, -a erunt
|
