Hallo, Sie haben hier nach der Bedeutung des Wortes
Flexion:adaggerare gesucht. In DICTIOUS findest du nicht nur alle Wörterbuchbedeutungen des Wortes
Flexion:adaggerare, sondern erfährst auch etwas über seine Etymologie, seine Eigenschaften und wie man
Flexion:adaggerare in der Einzahl und Mehrzahl ausspricht. Hier finden Sie alles, was Sie über das Wort
Flexion:adaggerare wissen müssen. Die Definition des Wortes
Flexion:adaggerare wird Ihnen helfen, beim Sprechen oder Schreiben Ihrer Texte präziser und korrekter zu sein. Wenn Sie die Definition von
Flexion:adaggerare und die anderer Wörter kennen, bereichern Sie Ihren Wortschatz und verfügen über mehr und bessere sprachliche Mittel.
adaggerāre (Konjugation) (Latein)
zurück zu adaggerare
| Infinitive
|
|
|
Infinitiv Präsens
|
Infinitiv Perfekt
|
Infinitiv Futur
|
| Aktiv
|
adaggerāre
|
adaggerāvisse
|
adaggerātūrum, -am, -um esse
|
| Passiv
|
adaggerārī
|
adaggerātum, -am, -um esse
|
adaggerātum īrī
|
| Partizipien
|
|
|
Präsens Aktiv
|
Perfekt Passiv
|
Futur Aktiv
|
| adaggerāns
|
adaggerātus, -a, -um
|
adaggerātūrus, -a, -um
|
| Gerundium, Gerundivum, Supina
|
| Gerundium
|
Gerundivum
|
Supinum I
|
Supinum II
|
| adaggerandī
|
adaggerandus, -a, -um
|
adaggerātum
|
adaggerātū
|
Imperativ
| Person
|
Präsens
|
Futur
|
| Aktiv
|
Passiv
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Sg. 2. Pers.
|
adaggerā!
|
adaggerāre!
|
adaggerātō!
|
adaggerātor!
|
| Sg. 3. Pers.
|
|
|
adaggerātō!
|
adaggerātor!
|
| Pl. 2. Pers.
|
adaggerāte!
|
adaggerāminī!
|
adaggerātōte!
|
|
| Pl. 3. Pers.
|
|
|
adaggerantō!
|
adaggerantor!
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adaggerō
|
adaggerem
|
adaggeror
|
adaggerer
|
| Sg. 2. Pers.
|
adaggerās
|
adaggerēs
|
adaggerāris
|
adaggerēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
adaggerat
|
adaggeret
|
adaggerātur
|
adaggerētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
adaggerāmus
|
adaggerēmus
|
adaggerāmur
|
adaggerēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
adaggerātis
|
adaggerētis
|
adaggerāminī
|
adaggerēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
adaggerant
|
adaggerent
|
adaggerantur
|
adaggerentur
|
| Text
|
| Imperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adaggerābam
|
adaggerārem
|
adaggerābar
|
adaggerārer
|
| Sg. 2. Pers.
|
adaggerābās
|
adaggerārēs
|
adaggerābāris
|
adaggerārēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
adaggerābat
|
adaggerāret
|
adaggerābātur
|
adaggerārētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
adaggerābāmus
|
adaggerārēmus
|
adaggerābāmur
|
adaggerārēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
adaggerābātis
|
adaggerārētis
|
adaggerābāminī
|
adaggerārēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
adaggerābant
|
adaggerārent
|
adaggerābantur
|
adaggerārentur
|
| Text
|
| Futur I
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adaggerābō
|
|
adaggerābor
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
adaggerābis
|
adaggerāberis
|
| Sg. 3. Pers.
|
adaggerābit
|
adaggerābitur
|
| Pl. 1. Pers.
|
adaggerābimus
|
adaggerābimur
|
| Pl. 2. Pers.
|
adaggerābitis
|
adaggerābiminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
adaggerābunt
|
adaggerābuntur
|
| Text
|
| Perfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adaggerāvī
|
adaggerāverim
|
adaggerātus, -a, -um sum
|
adaggerātus, -a, -um sim
|
| Sg. 2. Pers.
|
adaggerāvistī
|
adaggerāveris
|
adaggerātus, -a, -um es
|
adaggerātus, -a, -um sīs
|
| Sg. 3. Pers.
|
adaggerāvit
|
adaggerāverit
|
adaggerātus, -a, -um est
|
adaggerātus, -a, -um sit
|
| Pl. 1. Pers.
|
adaggerāvimus
|
adaggerāverimus
|
adaggerātī, -ae, -a sumus
|
adaggerātī, -ae, -a sīmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
adaggerāvistis
|
adaggerāveritis
|
adaggerātī, -ae, -a estis
|
adaggerātī, -ae, -a sītis
|
| Pl. 3. Pers.
|
adaggerāvērunt
|
adaggerāverint
|
adaggerātī, -ae, -a sunt
|
adaggerātī, -ae, -a sint
|
| Text
|
| Plusquamperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adaggerāveram
|
adaggerāvissem
|
adaggerātus, -a, -um eram
|
adaggerātus, -a, -um essem
|
| Sg. 2. Pers.
|
adaggerāverās
|
adaggerāvissēs
|
adaggerātus, -a, -um erās
|
adaggerātus, -a, -um essēs
|
| Sg. 3. Pers.
|
adaggerāverat
|
adaggerāvisset
|
adaggerātus, -a, -um erat
|
adaggerātus, -a, -um esset
|
| Pl. 1. Pers.
|
adaggerāverāmus
|
adaggerāvissēmus
|
adaggerātī, -ae, -a erāmus
|
adaggerātī, -ae, -a essēmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
adaggerāverātis
|
adaggerāvissētis
|
adaggerātī, -ae, -a erātis
|
adaggerātī, -ae, -a essētis
|
| Pl. 3. Pers.
|
adaggerāverant
|
adaggerāvissent
|
adaggerātī, -ae, -a erant
|
adaggerātī, -ae, -a essent
|
| Text
|
| Futur II
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adaggerāverō
|
|
adaggerātus, -a, -um erō
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
adaggerāveris
|
adaggerātus, -a, -um eris
|
| Sg. 3. Pers.
|
adaggerāverit
|
adaggerātus, -a, -um erit
|
| Pl. 1. Pers.
|
adaggerāverimus
|
adaggerātī, -ae, -a erimus
|
| Pl. 2. Pers.
|
adaggerāveritis
|
adaggerātī, -ae, -a eritis
|
| Pl. 3. Pers.
|
adaggerāverint
|
adaggerātī, -ae, -a erunt
|
