Hallo, Sie haben hier nach der Bedeutung des Wortes
Flexion:adiuvare gesucht. In DICTIOUS findest du nicht nur alle Wörterbuchbedeutungen des Wortes
Flexion:adiuvare, sondern erfährst auch etwas über seine Etymologie, seine Eigenschaften und wie man
Flexion:adiuvare in der Einzahl und Mehrzahl ausspricht. Hier finden Sie alles, was Sie über das Wort
Flexion:adiuvare wissen müssen. Die Definition des Wortes
Flexion:adiuvare wird Ihnen helfen, beim Sprechen oder Schreiben Ihrer Texte präziser und korrekter zu sein. Wenn Sie die Definition von
Flexion:adiuvare und die anderer Wörter kennen, bereichern Sie Ihren Wortschatz und verfügen über mehr und bessere sprachliche Mittel.
adiuvāre (Konjugation) (Latein)
zurück zu adiuvare
| Infinitive
|
|
|
Infinitiv Präsens
|
Infinitiv Perfekt
|
Infinitiv Futur
|
| Aktiv
|
adiuvāre
|
adiūvisse
|
adiūtūrum, -am, -um esse
|
| Passiv
|
adiuvārī
|
adiūtum, -am, -um esse
|
adiūtum īrī
|
| Partizipien
|
|
|
Präsens Aktiv
|
Perfekt Passiv
|
Futur Aktiv
|
| adiuvāns
|
adiūtus, -a, -um
|
adiūtūrus, -a, -um
|
| Gerundium, Gerundivum, Supina
|
| Gerundium
|
Gerundivum
|
Supinum I
|
Supinum II
|
| adiuvandī
|
adiuvandus, -a, -um
|
adiūtum
|
adiūtū
|
Imperativ
| Person
|
Präsens
|
Futur
|
| Aktiv
|
Passiv
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Sg. 2. Pers.
|
adiuvā!
|
adiuvāre!
|
adiuvātō!
|
adiuvātor!
|
| Sg. 3. Pers.
|
|
|
adiuvātō!
|
adiuvātor!
|
| Pl. 2. Pers.
|
adiuvāte!
|
adiuvāminī!
|
adiuvātōte!
|
|
| Pl. 3. Pers.
|
|
|
adiuvantō!
|
adiuvantor!
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adiuvō
|
adiuvem
|
adiuvor
|
adiuver
|
| Sg. 2. Pers.
|
adiuvās
|
adiuvēs
|
adiuvāris
|
adiuvēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
adiuvat
|
adiuvet
|
adiuvātur
|
adiuvētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
adiuvāmus
|
adiuvēmus
|
adiuvāmur
|
adiuvēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
adiuvātis
|
adiuvētis
|
adiuvāminī
|
adiuvēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
adiuvant
|
adiuvent
|
adiuvantur
|
adiuventur
|
| Text
|
| Imperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adiuvābam
|
adiuvārem
|
adiuvābar
|
adiuvārer
|
| Sg. 2. Pers.
|
adiuvābās
|
adiuvārēs
|
adiuvābāris
|
adiuvārēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
adiuvābat
|
adiuvāret
|
adiuvābātur
|
adiuvārētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
adiuvābāmus
|
adiuvārēmus
|
adiuvābāmur
|
adiuvārēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
adiuvābātis
|
adiuvārētis
|
adiuvābāminī
|
adiuvārēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
adiuvābant
|
adiuvārent
|
adiuvābantur
|
adiuvārentur
|
| Text
|
| Futur I
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adiuvābō
|
|
adiuvābor
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
adiuvābis
|
adiuvāberis
|
| Sg. 3. Pers.
|
adiuvābit
|
adiuvābitur
|
| Pl. 1. Pers.
|
adiuvābimus
|
adiuvābimur
|
| Pl. 2. Pers.
|
adiuvābitis
|
adiuvābiminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
adiuvābunt
|
adiuvābuntur
|
| Text
|
| Perfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adiūvī
|
adiūverim
|
adiūtus, -a, -um sum
|
adiūtus, -a, -um sim
|
| Sg. 2. Pers.
|
adiūvistī
|
adiūveris
|
adiūtus, -a, -um es
|
adiūtus, -a, -um sīs
|
| Sg. 3. Pers.
|
adiūvit
|
adiūverit
|
adiūtus, -a, -um est
|
adiūtus, -a, -um sit
|
| Pl. 1. Pers.
|
adiūvimus
|
adiūverimus
|
adiūtī, -ae, -a sumus
|
adiūtī, -ae, -a sīmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
adiūvistis
|
adiūveritis
|
adiūtī, -ae, -a estis
|
adiūtī, -ae, -a sītis
|
| Pl. 3. Pers.
|
adiūvērunt
|
adiūverint
|
adiūtī, -ae, -a sunt
|
adiūtī, -ae, -a sint
|
| Text
|
| Plusquamperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adiūveram
|
adiūvissem
|
adiūtus, -a, -um eram
|
adiūtus, -a, -um essem
|
| Sg. 2. Pers.
|
adiūverās
|
adiūvissēs
|
adiūtus, -a, -um erās
|
adiūtus, -a, -um essēs
|
| Sg. 3. Pers.
|
adiūverat
|
adiūvisset
|
adiūtus, -a, -um erat
|
adiūtus, -a, -um esset
|
| Pl. 1. Pers.
|
adiūverāmus
|
adiūvissēmus
|
adiūtī, -ae, -a erāmus
|
adiūtī, -ae, -a essēmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
adiūverātis
|
adiūvissētis
|
adiūtī, -ae, -a erātis
|
adiūtī, -ae, -a essētis
|
| Pl. 3. Pers.
|
adiūverant
|
adiūvissent
|
adiūtī, -ae, -a erant
|
adiūtī, -ae, -a essent
|
| Text
|
| Futur II
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
adiūverō
|
|
adiūtus, -a, -um erō
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
adiūveris
|
adiūtus, -a, -um eris
|
| Sg. 3. Pers.
|
adiūverit
|
adiūtus, -a, -um erit
|
| Pl. 1. Pers.
|
adiūverimus
|
adiūtī, -ae, -a erimus
|
| Pl. 2. Pers.
|
adiūveritis
|
adiūtī, -ae, -a eritis
|
| Pl. 3. Pers.
|
adiūverint
|
adiūtī, -ae, -a erunt
|
