Hallo, Sie haben hier nach der Bedeutung des Wortes
Flexion:assimulare gesucht. In DICTIOUS findest du nicht nur alle Wörterbuchbedeutungen des Wortes
Flexion:assimulare, sondern erfährst auch etwas über seine Etymologie, seine Eigenschaften und wie man
Flexion:assimulare in der Einzahl und Mehrzahl ausspricht. Hier finden Sie alles, was Sie über das Wort
Flexion:assimulare wissen müssen. Die Definition des Wortes
Flexion:assimulare wird Ihnen helfen, beim Sprechen oder Schreiben Ihrer Texte präziser und korrekter zu sein. Wenn Sie die Definition von
Flexion:assimulare und die anderer Wörter kennen, bereichern Sie Ihren Wortschatz und verfügen über mehr und bessere sprachliche Mittel.
assimulare (Konjugation) (Latein)
zurück zu assimulare
| Infinitive
|
|
|
Infinitiv Präsens
|
Infinitiv Perfekt
|
Infinitiv Futur
|
| Aktiv
|
assimulāre
|
assimulāvisse
|
assimulātūrum, -am, -um esse
|
| Passiv
|
assimulārī
|
assimulātum, -am, -um esse
|
assimulātum īrī
|
| Partizipien
|
|
|
Präsens Aktiv
|
Perfekt Passiv
|
Futur Aktiv
|
| assimulāns
|
assimulātus, -a, -um
|
assimulātūrus, -a, -um
|
| Gerundium, Gerundivum, Supina
|
| Gerundium
|
Gerundivum
|
Supinum I
|
Supinum II
|
| assimulandī
|
assimulandus, -a, -um
|
assimulātum
|
assimulātū
|
Imperativ
| Person
|
Präsens
|
Futur
|
| Aktiv
|
Passiv
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Sg. 2. Pers.
|
assimulā!
|
assimulāre!
|
assimulātō!
|
assimulātor!
|
| Sg. 3. Pers.
|
|
|
assimulātō!
|
assimulātor!
|
| Pl. 2. Pers.
|
assimulāte!
|
assimulāminī!
|
assimulātōte!
|
|
| Pl. 3. Pers.
|
|
|
assimulantō!
|
assimulantor!
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
assimulō
|
assimulem
|
assimulor
|
assimuler
|
| Sg. 2. Pers.
|
assimulās
|
assimulēs
|
assimulāris
|
assimulēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
assimulat
|
assimulet
|
assimulātur
|
assimulētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
assimulāmus
|
assimulēmus
|
assimulāmur
|
assimulēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
assimulātis
|
assimulētis
|
assimulāminī
|
assimulēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
assimulant
|
assimulent
|
assimulantur
|
assimulentur
|
| Text
|
| Imperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
assimulābam
|
assimulārem
|
assimulābar
|
assimulārer
|
| Sg. 2. Pers.
|
assimulābās
|
assimulārēs
|
assimulābāris
|
assimulārēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
assimulābat
|
assimulāret
|
assimulābātur
|
assimulārētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
assimulābāmus
|
assimulārēmus
|
assimulābāmur
|
assimulārēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
assimulābātis
|
assimulārētis
|
assimulābāminī
|
assimulārēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
assimulābant
|
assimulārent
|
assimulābantur
|
assimulārentur
|
| Text
|
| Futur I
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
assimulābō
|
|
assimulābor
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
assimulābis
|
assimulāberis
|
| Sg. 3. Pers.
|
assimulābit
|
assimulābitur
|
| Pl. 1. Pers.
|
assimulābimus
|
assimulābimur
|
| Pl. 2. Pers.
|
assimulābitis
|
assimulābiminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
assimulābunt
|
assimulābuntur
|
| Text
|
| Perfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
assimulāvī
|
assimulāverim
|
assimulātus, -a, -um sum
|
assimulātus, -a, -um sim
|
| Sg. 2. Pers.
|
assimulāvistī
|
assimulāveris
|
assimulātus, -a, -um es
|
assimulātus, -a, -um sīs
|
| Sg. 3. Pers.
|
assimulāvit
|
assimulāverit
|
assimulātus, -a, -um est
|
assimulātus, -a, -um sit
|
| Pl. 1. Pers.
|
assimulāvimus
|
assimulāverimus
|
assimulātī, -ae, -a sumus
|
assimulātī, -ae, -a sīmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
assimulāvistis
|
assimulāveritis
|
assimulātī, -ae, -a estis
|
assimulātī, -ae, -a sītis
|
| Pl. 3. Pers.
|
assimulāvērunt
|
assimulāverint
|
assimulātī, -ae, -a sunt
|
assimulātī, -ae, -a sint
|
| Text
|
| Plusquamperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
assimulāveram
|
assimulāvissem
|
assimulātus, -a, -um eram
|
assimulātus, -a, -um essem
|
| Sg. 2. Pers.
|
assimulāverās
|
assimulāvissēs
|
assimulātus, -a, -um erās
|
assimulātus, -a, -um essēs
|
| Sg. 3. Pers.
|
assimulāverat
|
assimulāvisset
|
assimulātus, -a, -um erat
|
assimulātus, -a, -um esset
|
| Pl. 1. Pers.
|
assimulāverāmus
|
assimulāvissēmus
|
assimulātī, -ae, -a erāmus
|
assimulātī, -ae, -a essēmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
assimulāverātis
|
assimulāvissētis
|
assimulātī, -ae, -a erātis
|
assimulātī, -ae, -a essētis
|
| Pl. 3. Pers.
|
assimulāverant
|
assimulāvissent
|
assimulātī, -ae, -a erant
|
assimulātī, -ae, -a essent
|
| Text
|
| Futur II
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
assimulāverō
|
|
assimulātus, -a, -um erō
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
assimulāveris
|
assimulātus, -a, -um eris
|
| Sg. 3. Pers.
|
assimulāverit
|
assimulātus, -a, -um erit
|
| Pl. 1. Pers.
|
assimulāverimus
|
assimulātī, -ae, -a erimus
|
| Pl. 2. Pers.
|
assimulāveritis
|
assimulātī, -ae, -a eritis
|
| Pl. 3. Pers.
|
assimulāverint
|
assimulātī, -ae, -a erunt
|
