Hallo, Sie haben hier nach der Bedeutung des Wortes
Flexion:existimare gesucht. In DICTIOUS findest du nicht nur alle Wörterbuchbedeutungen des Wortes
Flexion:existimare, sondern erfährst auch etwas über seine Etymologie, seine Eigenschaften und wie man
Flexion:existimare in der Einzahl und Mehrzahl ausspricht. Hier finden Sie alles, was Sie über das Wort
Flexion:existimare wissen müssen. Die Definition des Wortes
Flexion:existimare wird Ihnen helfen, beim Sprechen oder Schreiben Ihrer Texte präziser und korrekter zu sein. Wenn Sie die Definition von
Flexion:existimare und die anderer Wörter kennen, bereichern Sie Ihren Wortschatz und verfügen über mehr und bessere sprachliche Mittel.
existimāre (Konjugation) (Latein)
zurück zu existimare
| Infinitive
|
|
|
Infinitiv Präsens
|
Infinitiv Perfekt
|
Infinitiv Futur
|
| Aktiv
|
existimāre
|
existimāvisse
|
existimātūrum, -am, -um esse
|
| Passiv
|
existimārī
|
existimātum, -am, -um esse
|
existimātum īrī
|
| Partizipien
|
|
|
Präsens Aktiv
|
Perfekt Passiv
|
Futur Aktiv
|
| existimāns
|
existimātus, -a, -um
|
existimātūrus, -a, -um
|
| Gerundium, Gerundivum, Supina
|
| Gerundium
|
Gerundivum
|
Supinum I
|
Supinum II
|
| existimandī
|
existimandus, -a, -um
|
existimātum
|
existimātū
|
Imperativ
| Person
|
Präsens
|
Futur
|
| Aktiv
|
Passiv
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Sg. 2. Pers.
|
existimā!
|
existimāre!
|
existimātō!
|
existimātor!
|
| Sg. 3. Pers.
|
|
|
existimātō!
|
existimātor!
|
| Pl. 2. Pers.
|
existimāte!
|
existimāminī!
|
existimātōte!
|
|
| Pl. 3. Pers.
|
|
|
existimantō!
|
existimantor!
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
existimō
|
existimem
|
existimor
|
existimer
|
| Sg. 2. Pers.
|
existimās
|
existimēs
|
existimāris
|
existimēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
existimat
|
existimet
|
existimātur
|
existimētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
existimāmus
|
existimēmus
|
existimāmur
|
existimēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
existimātis
|
existimētis
|
existimāminī
|
existimēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
existimant
|
existiment
|
existimantur
|
existimentur
|
| Text
|
| Imperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
existimābam
|
existimārem
|
existimābar
|
existimārer
|
| Sg. 2. Pers.
|
existimābās
|
existimārēs
|
existimābāris
|
existimārēris
|
| Sg. 3. Pers.
|
existimābat
|
existimāret
|
existimābātur
|
existimārētur
|
| Pl. 1. Pers.
|
existimābāmus
|
existimārēmus
|
existimābāmur
|
existimārēmur
|
| Pl. 2. Pers.
|
existimābātis
|
existimārētis
|
existimābāminī
|
existimārēminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
existimābant
|
existimārent
|
existimābantur
|
existimārentur
|
| Text
|
| Futur I
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
existimābō
|
|
existimābor
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
existimābis
|
existimāberis
|
| Sg. 3. Pers.
|
existimābit
|
existimābitur
|
| Pl. 1. Pers.
|
existimābimus
|
existimābimur
|
| Pl. 2. Pers.
|
existimābitis
|
existimābiminī
|
| Pl. 3. Pers.
|
existimābunt
|
existimābuntur
|
| Text
|
| Perfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
existimāvī
|
existimāverim
|
existimātus, -a, -um sum
|
existimātus, -a, -um sim
|
| Sg. 2. Pers.
|
existimāvistī
|
existimāveris
|
existimātus, -a, -um es
|
existimātus, -a, -um sīs
|
| Sg. 3. Pers.
|
existimāvit
|
existimāverit
|
existimātus, -a, -um est
|
existimātus, -a, -um sit
|
| Pl. 1. Pers.
|
existimāvimus
|
existimāverimus
|
existimātī, -ae, -a sumus
|
existimātī, -ae, -a sīmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
existimāvistis
|
existimāveritis
|
existimātī, -ae, -a estis
|
existimātī, -ae, -a sītis
|
| Pl. 3. Pers.
|
existimāvērunt
|
existimāverint
|
existimātī, -ae, -a sunt
|
existimātī, -ae, -a sint
|
| Text
|
| Plusquamperfekt
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
existimāveram
|
existimāvissem
|
existimātus, -a, -um eram
|
existimātus, -a, -um essem
|
| Sg. 2. Pers.
|
existimāverās
|
existimāvissēs
|
existimātus, -a, -um erās
|
existimātus, -a, -um essēs
|
| Sg. 3. Pers.
|
existimāverat
|
existimāvisset
|
existimātus, -a, -um erat
|
existimātus, -a, -um esset
|
| Pl. 1. Pers.
|
existimāverāmus
|
existimāvissēmus
|
existimātī, -ae, -a erāmus
|
existimātī, -ae, -a essēmus
|
| Pl. 2. Pers.
|
existimāverātis
|
existimāvissētis
|
existimātī, -ae, -a erātis
|
existimātī, -ae, -a essētis
|
| Pl. 3. Pers.
|
existimāverant
|
existimāvissent
|
existimātī, -ae, -a erant
|
existimātī, -ae, -a essent
|
| Text
|
| Futur II
|
|
|
Aktiv
|
Passiv
|
| Person
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
Indikativ
|
Konjunktiv
|
| Sg. 1. Pers.
|
existimāverō
|
|
existimātus, -a, -um erō
|
|
| Sg. 2. Pers.
|
existimāveris
|
existimātus, -a, -um eris
|
| Sg. 3. Pers.
|
existimāverit
|
existimātus, -a, -um erit
|
| Pl. 1. Pers.
|
existimāverimus
|
existimātī, -ae, -a erimus
|
| Pl. 2. Pers.
|
existimāveritis
|
existimātī, -ae, -a eritis
|
| Pl. 3. Pers.
|
existimāverint
|
existimātī, -ae, -a erunt
|
