From Ancient Greek ἄθεος (átheos, “irreverent”).
άθεος • (átheos) m (feminine άθεη, neuter άθεο)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | άθεος (átheos) | άθεη (átheï) | άθεο (átheo) | άθεοι (átheoi) | άθεες (áthees) | άθεα (áthea) | |
genitive | άθεου (átheou) | άθεης (átheïs) | άθεου (átheou) | άθεων (átheon) | άθεων (átheon) | άθεων (átheon) | |
accusative | άθεο (átheo) | άθεη (átheï) | άθεο (átheo) | άθεους (átheous) | άθεες (áthees) | άθεα (áthea) | |
vocative | άθεε (áthee) | άθεη (átheï) | άθεο (átheo) | άθεοι (átheoi) | άθεες (áthees) | άθεα (áthea) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο άθεος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο άθεος, etc.)