ανεπάρκεια

αν- (an-) privative + επάρκεια (epárkeia, “sufficiency, adequacy”), calque of English insufficiency. First attested 1863.

• IPA^(key): /aneˈpaɾcia/
• Hyphenation: αν‧ε‧πάρ‧κει‧α

ανεπάρκεια • (anepárkeia) f (uncountable)

1. insufficiency, inadequacy, scarcity (quality of not enough being available)

   Λόγω της ανεπάρκειας του φαγητού, πόλοι πέθαναν στον λιμό.

   Lógo tis anepárkeias tou fagitoú, póloi péthanan ston limó.

   Due to the scarcity of food, many died in the famine.

2. (medicine) deficiency, failure (lack of ability or function)

   διανοητική ανεπάρκεια ― dianoïtikí anepárkeia ― mental deficiency

   νεφρική ανεπάρκεια ― nefrikí anepárkeia ― renal failure

3. incompetency, incompetence (inability to do something well)

   Η ανεπάρκεια της σ’ αυτό το θέμα ήταν καθαρή.

   I anepárkeia tis s’ aftó to théma ítan katharí.

   Her incompetence in this subject was clear.

• (insufficiency, scarcity): έλλειψη f (élleipsi), στέρηση f (stérisi)
• (incompetency): ανικανότητα f (anikanótita), αναρμοδιότητα f (anarmodiótita)

• (antonym(s) of “insufficiency”): επάρκεια f (epárkeia, “sufficiency, adequacy”)
• (antonym(s) of “incompetency”): επάρκεια f (epárkeia, “sufficiency, adequacy”), ικανότητα f (ikanótita, “ability, competency”), αρμοδιότητα f (armodiótita, “incompetency”)

• ανεπαρκής (aneparkís, “insufficient”)
• ανεπαρκώς (aneparkós, “insufficiently”)