ανεπαρκής

From αν- (an-, α- privative) +‎ επαρκής (eparkís, “sufficient, adequate”); calque of English insufficient. First attested 1856.

• IPA^(key): /anepaɾˈcis/
• Hyphenation: αν‧ε‧παρ‧κής
• Homophone: ανεπαρκείς (aneparkeís)

ανεπαρκής • (aneparkís) m (feminine ανεπαρκής, neuter ανεπαρκές)

1. insufficient, inadequate, scarce (not as much as meets requirements)

   Ο αριθμός ενδιαφερόμενων ήταν ανεπαρκής για να δημιουργηθεί νέο θέμα στο πανεπιστήμιο.

   O arithmós endiaferómenon ítan aneparkís gia na dimiourgitheí néo théma sto panepistímio.

   The number of those interested was insufficient for a new subject to be created in the university.

   1. lame, feeble (excuse)
2. incompetent, unable, unfit (not as good as necessary)

   Οι δύο τους ήταν ανεπαρκείς γονείς.

   Oi dýo tous ítan aneparkeís goneís.

   They were both unfit parents.

• (insufficient): λιγοστός (ligostós, “little, meager”)
• (incompetent, unfit): ανίκανος (aníkanos, “incompetent, unfit, unable”), αναρμόδιος (anarmódios, “incompetent, unfit”)

• (antonym(s) of “insufficient”): αρκετός (arketós, “enough”), κάμποσος (kámposos, “enough”), μπόλικος (bólikos, “plenty”)
• (antonym(s) of “incompetent, unfit”): ικανός (ikanós, “able”), αρμόδιος (armódios, “competent”)

• ανεπαρκώς (aneparkós, “insufficiently”) (adverb)

• ανεπάρκεια f (anepárkeia, “insufficiency, inadequacy”)