δικομανής • (dikomanís) m (feminine δικομανής, neuter δικομανές)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | δικομανής (dikomanís) | δικομανής (dikomanís) | δικομανές (dikomanés) | δικομανείς (dikomaneís) | δικομανείς (dikomaneís) | δικομανή (dikomaní) | |
| genitive | δικομανούς (dikomanoús) δικομανή (dikomaní) |
δικομανούς (dikomanoús) | δικομανούς (dikomanoús) | δικομανών (dikomanón) | δικομανών (dikomanón) | δικομανών (dikomanón) | |
| accusative | δικομανή (dikomaní) | δικομανή (dikomaní) | δικομανές (dikomanés) | δικομανείς (dikomaneís) | δικομανείς (dikomaneís) | δικομανή (dikomaní) | |
| vocative | δικομανή (dikomaní) δικομανής (dikomanís) |
δικομανής (dikomanís) | δικομανές (dikomanés) | δικομανείς (dikomaneís) | δικομανείς (dikomaneís) | δικομανή (dikomaní) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο δικομανής, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο δικομανής, etc.)