From masculine active participle of Ancient Greek ἐπείγω (epeígō, “to push, to press”).
επείγων • (epeígon) m (feminine επείγουσα, neuter επείγον)
| number case \ gender |
singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | επείγων • | επείγουσα • | επείγον • | επείγοντες • | επείγουσες • | επείγοντα • |
| genitive | επείγοντος • | επείγουσας • / επειγούσης • | επείγοντος • | επειγόντων • | επειγουσών • | επειγόντων • |
| accusative | επείγοντα • | επείγουσα • | επείγον • | επείγοντες • | επείγουσες • | επείγοντα • |
| vocative | επείγων • | επείγουσα • | επείγον • | επείγοντες • | επείγουσες • | επείγοντα • |
| derivations | Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο επείγων, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο επείγων, etc.) | |||||