From masculine active participle of Ancient Greek ἐπείγω (epeígō, “to push, to press”).
επείγων • (epeígon) m (feminine επείγουσα, neuter επείγον)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | επείγων (epeígon) | επείγουσα (epeígousa) | επείγον (epeígon) | επείγοντες (epeígontes) | επείγουσες (epeígouses) | επείγοντα (epeígonta) | |
| genitive | επείγοντος (epeígontos) | επείγουσας (epeígousas) επειγούσης (epeigoúsis) |
επείγοντος (epeígontos) | επειγόντων (epeigónton) | επειγουσών (epeigousón) | επειγόντων (epeigónton) | |
| accusative | επείγοντα (epeígonta) | επείγουσα (epeígousa) | επείγον (epeígon) | επείγοντες (epeígontes) | επείγουσες (epeígouses) | επείγοντα (epeígonta) | |
| vocative | επείγων (epeígon) | επείγουσα (epeígousa) | επείγον (epeígon) | επείγοντες (epeígontes) | επείγουσες (epeígouses) | επείγοντα (epeígonta) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο επείγων, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο επείγων, etc.)