Learned borrowing from Ancient Greek εὐχάριστος (eukháristos), with semantic loan from French agréable.[1]
ευχάριστος • (efcháristos) m (feminine ευχάριστη, neuter ευχάριστο)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | ευχάριστος (efcháristos) | ευχάριστη (efcháristi) | ευχάριστο (efcháristo) | ευχάριστοι (efcháristoi) | ευχάριστες (efcháristes) | ευχάριστα (efchárista) | |
genitive | ευχάριστου (efcháristou) | ευχάριστης (efcháristis) | ευχάριστου (efcháristou) | ευχάριστων (efcháriston) | ευχάριστων (efcháriston) | ευχάριστων (efcháriston) | |
accusative | ευχάριστο (efcháristo) | ευχάριστη (efcháristi) | ευχάριστο (efcháristo) | ευχάριστους (efcháristous) | ευχάριστες (efcháristes) | ευχάριστα (efchárista) | |
vocative | ευχάριστε (efcháriste) | ευχάριστη (efcháristi) | ευχάριστο (efcháristo) | ευχάριστοι (efcháristoi) | ευχάριστες (efcháristes) | ευχάριστα (efchárista) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ευχάριστος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ευχάριστος, etc.)