From καινός (kainós, “new”) + -όω (-óō, factitive verb–forming suffix).
καινόω • (kainóō)
number | singular | dual | plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
first | second | third | second | third | first | second | third | ||||||
active | indicative | ἐκαίνουν | ἐκαίνους | ἐκαίνου | ἐκαινοῦτον | ἐκαινούτην | ἐκαινοῦμεν | ἐκαινοῦτε | ἐκαίνουν | ||||
middle/ passive |
indicative | ἐκαινούμην | ἐκαινοῦ | ἐκαινοῦτο | ἐκαινοῦσθον | ἐκαινούσθην | ἐκαινούμεθᾰ | ἐκαινοῦσθε | ἐκαινοῦντο | ||||
Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
|
number | singular | dual | plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
first | second | third | second | third | first | second | third | ||||||
active | indicative | ἐκαίνωσᾰ | ἐκαίνωσᾰς | ἐκαίνωσε(ν) | ἐκαινώσᾰτον | ἐκαινωσᾰ́την | ἐκαινώσᾰμεν | ἐκαινώσᾰτε | ἐκαίνωσᾰν | ||||
subjunctive | καινώσω | καινώσῃς | καινώσῃ | καινώσητον | καινώσητον | καινώσωμεν | καινώσητε | καινώσωσῐ(ν) | |||||
optative | καινώσαιμῐ | καινώσειᾰς, καινώσαις |
καινώσειε(ν), καινώσαι |
καινώσαιτον | καινωσαίτην | καινώσαιμεν | καινώσαιτε | καινώσειᾰν, καινώσαιεν | |||||
imperative | καίνωσον | καινωσᾰ́τω | καινώσᾰτον | καινωσᾰ́των | καινώσᾰτε | καινωσᾰ́ντων | |||||||
active | |||||||||||||
infinitive | καινῶσαι | ||||||||||||
participle | m | καινώσᾱς | |||||||||||
f | καινώσᾱσᾰ | ||||||||||||
n | καινῶσᾰν | ||||||||||||
Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
|
number | singular | dual | plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
first | second | third | second | third | first | second | third | ||||||
middle/ passive |
indicative | κεκαίνωμαι | κεκαίνωσαι | κεκαίνωται | κεκαίνωσθον | κεκαίνωσθον | κεκαινώμεθᾰ | κεκαίνωσθε | κεκαίνωνται | ||||
subjunctive | κεκαινωμένος ὦ | κεκαινωμένος ᾖς | κεκαινωμένος ᾖ | κεκαινωμένω ἦτον | κεκαινωμένω ἦτον | κεκαινωμένοι ὦμεν | κεκαινωμένοι ἦτε | κεκαινωμένοι ὦσῐ(ν) | |||||
optative | κεκαινωμένος εἴην | κεκαινωμένος εἴης | κεκαινωμένος εἴη | κεκαινωμένω εἴητον/εἶτον | κεκαινωμένω εἰήτην/εἴτην | κεκαινωμένοι εἴημεν/εἶμεν | κεκαινωμένοι εἴητε/εἶτε | κεκαινωμένοι εἴησᾰν/εἶεν | |||||
imperative | κεκαίνωσο | κεκαινώσθω | κεκαίνωσθον | κεκαινώσθων | κεκαίνωσθε | κεκαινώσθων | |||||||
middle/passive | |||||||||||||
infinitive | κεκαινῶσθαι | ||||||||||||
participle | m | κεκαινωμένος | |||||||||||
f | κεκαινωμένη | ||||||||||||
n | κεκαινωμένον | ||||||||||||
Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
|