From κατοικέω (katoikéō, “dwell, inhabit”) + -τωρ (-tōr)
κατοικήτωρ • (katoikḗtōr) m (genitive κατοικήτορος); third declension
| Case / # | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | ὁ κατοικήτωρ ho katoikḗtōr |
οἱ κατοικήτορες hoi katoikḗtores |
| Genitive | τοῦ κατοικήτορος toû katoikḗtoros |
τῶν κατοικητόρων tôn katoikētórōn |
| Dative | τῷ κατοικήτορῐ tôi katoikḗtori |
τοῖς κατοικήτορσῐ / κατοικήτορσῐν toîs katoikḗtorsi(n) |
| Accusative | τὸν κατοικήτορᾰ tòn katoikḗtora |
τοὺς κατοικήτορᾰς toùs katoikḗtoras |
| Vocative | κατοικῆτορ katoikêtor |
κατοικήτορες katoikḗtores |