From κενός (kenós, “empty”) + τάφος (táphos, “tomb”) + -ῐον (-ion).
κενοτᾰ́φῐον • (kenotáphion) n (genitive κενοτᾰφῐ́ου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ κενοτᾰ́φῐον tò kenotáphion |
τὼ κενοτᾰφῐ́ω tṑ kenotaphíō |
τᾰ̀ κενοτᾰ́φῐᾰ tà kenotáphia | ||||||||||
| Genitive | τοῦ κενοτᾰφῐ́ου toû kenotaphíou |
τοῖν κενοτᾰφῐ́οιν toîn kenotaphíoin |
τῶν κενοτᾰφῐ́ων tôn kenotaphíōn | ||||||||||
| Dative | τῷ κενοτᾰφῐ́ῳ tôi kenotaphíōi |
τοῖν κενοτᾰφῐ́οιν toîn kenotaphíoin |
τοῖς κενοτᾰφῐ́οις toîs kenotaphíois | ||||||||||
| Accusative | τὸ κενοτᾰ́φῐον tò kenotáphion |
τὼ κενοτᾰφῐ́ω tṑ kenotaphíō |
τᾰ̀ κενοτᾰ́φῐᾰ tà kenotáphia | ||||||||||
| Vocative | κενοτᾰ́φῐον kenotáphion |
κενοτᾰφῐ́ω kenotaphíō |
κενοτᾰ́φῐᾰ kenotáphia | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||