From κτείνω (kteínō, “kill, slay”) + -ος (-os).
κτόνος • (któnos) m (genitive κτόνου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ κτόνος ho któnos |
τὼ κτόνω tṑ któnō |
οἱ κτόνοι hoi któnoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ κτόνου toû któnou |
τοῖν κτόνοιν toîn któnoin |
τῶν κτόνων tôn któnōn | ||||||||||
| Dative | τῷ κτόνῳ tôi któnōi |
τοῖν κτόνοιν toîn któnoin |
τοῖς κτόνοις toîs któnois | ||||||||||
| Accusative | τὸν κτόνον tòn któnon |
τὼ κτόνω tṑ któnō |
τοὺς κτόνους toùs któnous | ||||||||||
| Vocative | κτόνε któne |
κτόνω któnō |
κτόνοι któnoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||