From κόπτω (kóptō, “I cut”).
κόπαιον • (kópaion) n (genitive κοπαίου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ κόπαιον tò kópaion |
τὼ κοπαίω tṑ kopaíō |
τᾰ̀ κόπαιᾰ tà kópaia | ||||||||||
| Genitive | τοῦ κοπαίου toû kopaíou |
τοῖν κοπαίοιν toîn kopaíoin |
τῶν κοπαίων tôn kopaíōn | ||||||||||
| Dative | τῷ κοπαίῳ tôi kopaíōi |
τοῖν κοπαίοιν toîn kopaíoin |
τοῖς κοπαίοις toîs kopaíois | ||||||||||
| Accusative | τὸ κόπαιον tò kópaion |
τὼ κοπαίω tṑ kopaíō |
τᾰ̀ κόπαιᾰ tà kópaia | ||||||||||
| Vocative | κόπαιον kópaion |
κοπαίω kopaíō |
κόπαιᾰ kópaia | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||