From πεντα- (penta-, “five”) + ἆθλον (âthlon, “contest”).
πέντᾱθλον • (péntāthlon) n (genitive πεντᾱ́θλου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ πέντᾱθλον tò péntāthlon |
τὼ πεντᾱ́θλω tṑ pentā́thlō |
τᾰ̀ πέντᾱθλᾰ tà péntāthla | ||||||||||
Genitive | τοῦ πεντᾱ́θλου toû pentā́thlou |
τοῖν πεντᾱ́θλοιν toîn pentā́thloin |
τῶν πεντᾱ́θλων tôn pentā́thlōn | ||||||||||
Dative | τῷ πεντᾱ́θλῳ tôi pentā́thlōi |
τοῖν πεντᾱ́θλοιν toîn pentā́thloin |
τοῖς πεντᾱ́θλοις toîs pentā́thlois | ||||||||||
Accusative | τὸ πέντᾱθλον tò péntāthlon |
τὼ πεντᾱ́θλω tṑ pentā́thlō |
τᾰ̀ πέντᾱθλᾰ tà péntāthla | ||||||||||
Vocative | πέντᾱθλον péntāthlon |
πεντᾱ́θλω pentā́thlō |
πέντᾱθλᾰ péntāthla | ||||||||||
Notes: |
|