παγκρατής

Ancient Greek

From παν- (pan-, “all”) +‎ κρᾰ́τος (krátos, “power”) +‎ -ής (-ḗs, adjective suffix).

παγκρᾰτής • (pankratḗs) m or f (neuter παγκρᾰτές); third declension

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	παγκρατής pankratḗs	παγκρατές pankratés	παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖς pankrateîs	παγκρατῆ pankratê
Genitive	παγκρατοῦς pankratoûs	παγκρατοῦς pankratoûs	παγκρατοῖν pankratoîn	παγκρατοῖν pankratoîn	παγκρατῶν pankratôn	παγκρατῶν pankratôn
Dative	παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατοῖν pankratoîn	παγκρατοῖν pankratoîn	παγκρατέσῐ / παγκρατέσῐν pankratési(n)	παγκρατέσῐ / παγκρατέσῐν pankratési(n)
Accusative	παγκρατῆ pankratê	παγκρατές pankratés	παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖς pankrateîs	παγκρατῆ pankratê
Vocative	παγκρατές pankratés	παγκρατές pankratés	παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖς pankrateîs	παγκρατῆ pankratê
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	παγκρατῶς pankratôs		παγκρατέστερος pankratésteros		παγκρατέστᾰτος pankratéstatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

“παγκρατής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“παγκρατής”, in ΛΟΓΕΙΟΝ Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011