From πᾰρᾰλογῐ́ζομαι (paralogízomai, “to cheat; to use fallacies”) + -μός (-mós).
πᾰρᾰλογῐσμός • (paralogismós) m (genitive πᾰρᾰλογῐσμοῦ); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ πᾰρᾰλογῐσμός ho paralogismós |
τὼ πᾰρᾰλογῐσμώ tṑ paralogismṓ |
οἱ πᾰρᾰλογῐσμοί hoi paralogismoí | ||||||||||
| Genitive | τοῦ πᾰρᾰλογῐσμοῦ toû paralogismoû |
τοῖν πᾰρᾰλογῐσμοῖν toîn paralogismoîn |
τῶν πᾰρᾰλογῐσμῶν tôn paralogismôn | ||||||||||
| Dative | τῷ πᾰρᾰλογῐσμῷ tôi paralogismôi |
τοῖν πᾰρᾰλογῐσμοῖν toîn paralogismoîn |
τοῖς πᾰρᾰλογῐσμοῖς toîs paralogismoîs | ||||||||||
| Accusative | τὸν πᾰρᾰλογῐσμόν tòn paralogismón |
τὼ πᾰρᾰλογῐσμώ tṑ paralogismṓ |
τοὺς πᾰρᾰλογῐσμούς toùs paralogismoús | ||||||||||
| Vocative | πᾰρᾰλογῐσμέ paralogismé |
πᾰρᾰλογῐσμώ paralogismṓ |
πᾰρᾰλογῐσμοί paralogismoí | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||