From πεντήκοντα (pentḗkonta, “fifty”) + the root of ἐρετμόν (eretmón, “oar”).
πεντηκόντορος • (pentēkóntoros) f (genitive πεντηκοντόρου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ πεντηκόντορος hē pentēkóntoros |
τὼ πεντηκοντόρω tṑ pentēkontórō |
αἱ πεντηκόντοροι hai pentēkóntoroi | ||||||||||
| Genitive | τῆς πεντηκοντόρου tês pentēkontórou |
τοῖν πεντηκοντόροιν toîn pentēkontóroin |
τῶν πεντηκοντόρων tôn pentēkontórōn | ||||||||||
| Dative | τῇ πεντηκοντόρῳ têi pentēkontórōi |
τοῖν πεντηκοντόροιν toîn pentēkontóroin |
ταῖς πεντηκοντόροις taîs pentēkontórois | ||||||||||
| Accusative | τὴν πεντηκόντορον tḕn pentēkóntoron |
τὼ πεντηκοντόρω tṑ pentēkontórō |
τᾱ̀ς πεντηκοντόρους tā̀s pentēkontórous | ||||||||||
| Vocative | πεντηκόντορε pentēkóntore |
πεντηκοντόρω pentēkontórō |
πεντηκόντοροι pentēkóntoroi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||