περιστόμιον

Declined forms of and neuter substantive from περῐστόμῐος (peristómios).

περῐστόμῐον • (peristómion) n (genitive περῐστομῐ́ου); second declension

1. the mouth of a vessel
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 21.28.12:

     πίθου

     píthou

2. a mouth-band
   • 46 CE – 120 CE, Plutarch, Moralia 2.456b:

     φορβειᾷ καὶ περιστομίοις

     phorbeiâi kaì peristomíois

3. the region of the epiglottis
   • 5th century CE, Hesychius Alexandreus, Συναγωγὴ Πασῶν Λέξεων κατὰ Στοιχεῖον
4. the collar of a garment
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Job 30.18:

     ἐν πολλῇ ἰσχύϊ ἐπελάβετό μου τῆς στολῆς, ὥσπερ τὸ περιστόμιον τοῦ χιτῶνός μου περιέσχε με.

     en pollêi iskhúï epelábetó mou tês stolês, hṓsper tò peristómion toû khitônós mou periéskhe me.

5. the edge of a ravine
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Ezekiel 39.11:

     καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ δώσω τῷ Γὼγ τόπον ὀνομαστόν, μνημεῖον ἐν Ἰσραήλ, τὸ πολυάνδριον τῶν ἐπελθόντων πρὸς τῇ θαλάσσῃ, καὶ περιοικοδομήσουσι τὸ περιστόμιον τῆς φάραγγος.

     kaì éstai en têi hēmérāi ekeínēi dṓsō tôi Gṑg tópon onomastón, mnēmeîon en Israḗl, tò poluándrion tôn epelthóntōn pròs têi thalássēi, kaì perioikodomḗsousi tò peristómion tês phárangos.

περῐστόμῐον • (peristómion)

1. nominative neuter singular of περῐστόμῐος (peristómios)
2. accusative masculine singular of περῐστόμῐος (peristómios)
3. accusative feminine singular of περῐστόμῐος (peristómios)
4. accusative neuter singular of περῐστόμῐος (peristómios)
5. vocative neuter singular of περῐστόμῐος (peristómios)

• “περιστόμιον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press