Learned borrowing from Ancient Greek προκλητικός (proklētikós) with semantic loan from French provocant in the sexual sense.[1] By surface analysis, προκλη- (stem of προκαλώ (prokaló)) + -τικός (-tikós).
προκλητικός • (proklitikós) m (feminine προκλητική, neuter προκλητικό)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | προκλητικός (proklitikós) | προκλητική (proklitikí) | προκλητικό (proklitikó) | προκλητικοί (proklitikoí) | προκλητικές (proklitikés) | προκλητικά (proklitiká) | |
| genitive | προκλητικού (proklitikoú) | προκλητικής (proklitikís) | προκλητικού (proklitikoú) | προκλητικών (proklitikón) | προκλητικών (proklitikón) | προκλητικών (proklitikón) | |
| accusative | προκλητικό (proklitikó) | προκλητική (proklitikí) | προκλητικό (proklitikó) | προκλητικούς (proklitikoús) | προκλητικές (proklitikés) | προκλητικά (proklitiká) | |
| vocative | προκλητικέ (proklitiké) | προκλητική (proklitikí) | προκλητικό (proklitikó) | προκλητικοί (proklitikoí) | προκλητικές (proklitikés) | προκλητικά (proklitiká) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο προκλητικός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο προκλητικός, etc.)