προσ- (pros-, “next to”) + κώπη (kṓpē, “oar”)
πρόσκωπος • (próskōpos) m (genitive προσκώπου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ πρόσκωπος ho próskōpos |
τὼ προσκώπω tṑ proskṓpō |
οἱ πρόσκωποι hoi próskōpoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ προσκώπου toû proskṓpou |
τοῖν προσκώποιν toîn proskṓpoin |
τῶν προσκώπων tôn proskṓpōn | ||||||||||
| Dative | τῷ προσκώπῳ tôi proskṓpōi |
τοῖν προσκώποιν toîn proskṓpoin |
τοῖς προσκώποις toîs proskṓpois | ||||||||||
| Accusative | τὸν πρόσκωπον tòn próskōpon |
τὼ προσκώπω tṑ proskṓpō |
τοὺς προσκώπους toùs proskṓpous | ||||||||||
| Vocative | πρόσκωπε próskōpe |
προσκώπω proskṓpō |
πρόσκωποι próskōpoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||