πρόσοικος

Ancient Greek

προσ- (pros-) +‎ οἶκος (oîkos)

πρόσοικος • (prósoikos) m or f (neuter πρόσοικον); second declension

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	πρόσοικος prósoikos	πρόσοικον prósoikon	προσοίκω prosoíkō	προσοίκω prosoíkō	πρόσοικοι prósoikoi	πρόσοικᾰ prósoika
Genitive	προσοίκου prosoíkou	προσοίκου prosoíkou	προσοίκοιν prosoíkoin	προσοίκοιν prosoíkoin	προσοίκων prosoíkōn	προσοίκων prosoíkōn
Dative	προσοίκῳ prosoíkōi	προσοίκῳ prosoíkōi	προσοίκοιν prosoíkoin	προσοίκοιν prosoíkoin	προσοίκοις prosoíkois	προσοίκοις prosoíkois
Accusative	πρόσοικον prósoikon	πρόσοικον prósoikon	προσοίκω prosoíkō	προσοίκω prosoíkō	προσοίκους prosoíkous	πρόσοικᾰ prósoika
Vocative	πρόσοικε prósoike	πρόσοικον prósoikon	προσοίκω prosoíkō	προσοίκω prosoíkō	πρόσοικοι prósoikoi	πρόσοικᾰ prósoika
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	προσοίκως prosoíkōs		προσοικότερος prosoikóteros		προσοικότᾰτος prosoikótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

πρόσοικος • (prósoikos) m (genitive προσοίκου); second declension

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πρόσοικος ho prósoikos	τὼ προσοίκω tṑ prosoíkō	οἱ πρόσοικοι hoi prósoikoi
Genitive	τοῦ προσοίκου toû prosoíkou	τοῖν προσοίκοιν toîn prosoíkoin	τῶν προσοίκων tôn prosoíkōn
Dative	τῷ προσοίκῳ tôi prosoíkōi	τοῖν προσοίκοιν toîn prosoíkoin	τοῖς προσοίκοις toîs prosoíkois
Accusative	τὸν πρόσοικον tòn prósoikon	τὼ προσοίκω tṑ prosoíkō	τοὺς προσοίκους toùs prosoíkous
Vocative	πρόσοικε prósoike	προσοίκω prosoíkō	πρόσοικοι prósoikoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.