συνήορος

Ancient Greek

From σῠναείρω (sunaeírō).

σῠνήορος • (sunḗoros) m or f (neuter σῠνήορον); second declension

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	σῠνήορος sunḗoros	σῠνήορον sunḗoron	σῠνηόρω sunēórō	σῠνηόρω sunēórō	σῠνήοροι sunḗoroi	σῠνήορᾰ sunḗora
Genitive	σῠνηόρου sunēórou	σῠνηόρου sunēórou	σῠνηόροιν sunēóroin	σῠνηόροιν sunēóroin	σῠνηόρων sunēórōn	σῠνηόρων sunēórōn
Dative	σῠνηόρῳ sunēórōi	σῠνηόρῳ sunēórōi	σῠνηόροιν sunēóroin	σῠνηόροιν sunēóroin	σῠνηόροις sunēórois	σῠνηόροις sunēórois
Accusative	σῠνήορον sunḗoron	σῠνήορον sunḗoron	σῠνηόρω sunēórō	σῠνηόρω sunēórō	σῠνηόρους sunēórous	σῠνήορᾰ sunḗora
Vocative	σῠνήορε sunḗore	σῠνήορον sunḗoron	σῠνηόρω sunēórō	σῠνηόρω sunēórō	σῠνήοροι sunḗoroi	σῠνήορᾰ sunḗora
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	σῠνηόρως sunēórōs		σῠνηορώτερος sunēorṓteros		σῠνηορώτᾰτος sunēorṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

σῠνήορος • (sunḗoros) f or m (genitive σῠνηόρου); ? declension

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ, ἡ σῠνήορος ho, hē sunḗoros	τὼ σῠνηόρω tṑ sunēórō	οἱ, αἱ σῠνήοροι hoi, hai sunḗoroi
Genitive	τοῦ, τῆς σῠνηόρου toû, tês sunēórou	τοῖν σῠνηόροιν toîn sunēóroin	τῶν σῠνηόρων tôn sunēórōn
Dative	τῷ, τῇ σῠνηόρῳ tôi, têi sunēórōi	τοῖν σῠνηόροιν toîn sunēóroin	τοῖς, ταῖς σῠνηόροις toîs, taîs sunēórois
Accusative	τὸν, τὴν σῠνήορον tòn, tḕn sunḗoron	τὼ σῠνηόρω tṑ sunēórō	τοὺς, τᾱ̀ς σῠνηόρους toùs, tā̀s sunēórous
Vocative	σῠνήορε sunḗore	σῠνηόρω sunēórō	σῠνήοροι sunḗoroi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

“συνήορος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press