ψυχωτικός • (psychotikós) m (feminine ψυχωτική, neuter ψυχωτικό)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | ψυχωτικός (psychotikós) | ψυχωτική (psychotikí) | ψυχωτικό (psychotikó) | ψυχωτικοί (psychotikoí) | ψυχωτικές (psychotikés) | ψυχωτικά (psychotiká) | |
genitive | ψυχωτικού (psychotikoú) | ψυχωτικής (psychotikís) | ψυχωτικού (psychotikoú) | ψυχωτικών (psychotikón) | ψυχωτικών (psychotikón) | ψυχωτικών (psychotikón) | |
accusative | ψυχωτικό (psychotikó) | ψυχωτική (psychotikí) | ψυχωτικό (psychotikó) | ψυχωτικούς (psychotikoús) | ψυχωτικές (psychotikés) | ψυχωτικά (psychotiká) | |
vocative | ψυχωτικέ (psychotiké) | ψυχωτική (psychotikí) | ψυχωτικό (psychotikó) | ψυχωτικοί (psychotikoí) | ψυχωτικές (psychotikés) | ψυχωτικά (psychotiká) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ψυχωτικός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ψυχωτικός, etc.)