From злучыць (zlučycʹ) + -нік (-nik).
злу́чнік • (zlúčnik) m inan (genitive злу́чніка, nominative plural злу́чнікі, genitive plural злу́чнікаў)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | злу́чнік zlúčnik |
злу́чнікі zlúčniki |
genitive | злу́чніка zlúčnika |
злу́чнікаў zlúčnikaŭ |
dative | злу́чніку zlúčniku |
злу́чнікам zlúčnikam |
accusative | злу́чнік zlúčnik |
злу́чнікі zlúčniki |
instrumental | злу́чнікам zlúčnikam |
злу́чнікамі zlúčnikami |
locative | злу́чніку zlúčniku |
злу́чніках zlúčnikax |
count form | — | злу́чнікі1 zlúčniki1 |
1Used with the numbers 2, 3, 4 and higher numbers after 20 ending in 2, 3, and 4.